اميد ميلاني:

...يک بارِ ديگر بخوان تمامِ اين نوشته‌ها را، حرفِ نوش‌آذر اين نيست که صمد قهرمان بود يا نبود، يا آن‌که بايد پاس داشت‌اش يا نه، بل‌که او راهِ نجاتِ انسان را در روزمره‌گی و عدمِ تعهد می‌بيند، و اين را تبليغ می‌کند، و آنان‌که مشغولِ مذمتِ چپ‌اند نيز، در حقيقت، در مذمتِ تغيير است که سخن می‌گويند. پيش‌نهادِ‌ آنان به ما اين‌است که چشمِ‌مان را بر مشکلات و مصائبِ ديگران ببنديم، پيش‌نهادِشان اين است که آن هزاران نفری که آن پايين در خيابان‌ها می‌لولند را فراموش کنيم، آن صدها نفری که در اسرائيل و فلسطين هرروز می‌ميرند را، و آن هزاران نفری که به‌زودی در عراق يا در همين ايران خواهند مرد را، و ميليون‌ها گرسنه‌یِ جهان را، و ميلياردها انسانِ مظلومِ جهان را؛ و می‌خواهند در اين فراموشی به زنده‌گی‌یِ خود بپردازيم
....